Η μελισσοκομία στην Κρήτη βασιζόταν σε αρχαίες παραδόσεις για εκατοντάδες χρόνια. Οι Κρήτες χρησιμοποιούσαν διάφορα υλικά για την κατασκευή των κυψελών όπως πηλός, ψάθα ή και ξύλο. Αν και η γνώση των Κρητικών για τις μέλισσες ήταν περιορισμένη εκείνη την εποχή, οι μέθοδοι μελισσοκομίας που χρησιμοποιούσαν μπορούν να θεωρηθούν εξελιγμένες.

Το μέλι καταναλώνονταν στην Κρήτη από τα Μινωικά χρόνια. Οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν το μέλι για να παράγουν υδρόμελο αλλά και πιθανόν ως γλυκαντικό σε ορισμένα πιάτα. Οι μέλισσες κατείχαν ουσιαστικό ρόλο στον Μινωικό πολιτισμό και τις θρησκευτικές πρακτικές, όπως υποδηλώνει η ανακάλυψη ενός μινωικού μενταγιόν μελισσών που χρονολογείται από τη Μέση Εποχή του Χαλκού (1800-1600 π.Χ.) στον Χρυσόλακκο – την αρχαία νεκρόπολη των Μαλίων.

Η σημασία του κρητικού μελιού τεκμηριώθηκε από αρχαίους φιλοσόφους όπως ο Ρωμαίος Πλίνιος, ο Πρεσβύτερος και ο Έλληνας βοτανολόγος Πεδάνιος Διοσκουρίδης. Οι Ελληνικοί πάπυροι που ανακαλύφθηκαν στην Αίγυπτο τεκμηριώνουν ακόμα και την ποιότητα του Κρητικού μελιού. Η Αίγυπτος παρέμεινε ισχυρός εμπορικός προορισμός για τους Μινωίτες. Εμπορεύονταν κρασί, σιτάρι, μέλι, ξυλεία και άλλα είδη διατροφής με αντάλλαγμα πάπυρο, χαλκό και ελεφαντόδοντο.